Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei

I przed narodem niosą oświaty kaganiec;

A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei,

Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...

Co do mnie - ja zostawiam maleńką tu drużbę

Tych, co mogli pokochać serce moje dumne;

Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę

I zgodziłem się tu mieć - niepłakaną trumnę.

Kto drugi bez świata oklasków się zgodzi

Iść... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata?

Być sternikiem duchami napełnionej łodzi,

I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata?

Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna,

Co mi żywemu na nic... tylko czoło zdobi:

Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna,

Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi.

W Kaplicy Wieszczow na Wawelu tablica przypomina trzeciego z wielkich polskich poetow XIX wieku:

Cyprian Kamil Norwid (1821 – 1883 w Paryżu)

Przeważającą część swojego życia spędził za granicą, głownie w Paryżu, żyjąc w nędzy i utrzymując się z prac

dorywczych. Tworczość Norwida, trudna do zrozumienia dla jemu wspołczesnych, została zapomniana po jego

śmierci. Został odkryty ponownie dopiero na początku XX wieku.

„Bema pamięci żałobny rapsod” ("przysięgi złożonej ojcu aż po dziś dzień tak dotrzymałem")

odśpiewany przez Czesława Niemena stanowi kanon literatury polskiej. W Kaplicy Wieszczow złożono urnę z ziemią z

grobu (zbiorowego w Montmorency pod Paryżem) w ktorym pochowany jest Norwid.

Słowa Norwida: „ Ojczyzna to wielki zbiorowy obowiązek ” są tematem niezliczonych wypracowań w polskich

szkołach.