Artyści - reżyserowie filmowi

Kino polskie odegrało bardzo istotna role w kształtowaniu świadomości Polakow w okresie upadku komunizmu i PRLu.

Filmy nurtu „kina moralnego niepokoju” (Wajda, Zanussi, Kieślowski i inni) lat siedemdziesiątych XX wieku

ściągały do kin w Polsce tłumy.

Andrzej Wajda („Człowiek z Żelaza”, „Człowiek z Marmuru”, „Katyń”) nagrody: „Palma” na festiwalu w

Cannes, „Oscar” w Hollywood.

Krzysztof Zanussi („Barwy ochronne”)

Krzysztof Kieślowski („Gadające Głowy”, „Dekalog” seria filmow o dziesięciu Przykazaniach)

Roman Polański (filmy polskie lat 60, „China Town”, „Pianista”)

10 polskich laureatow nagrody Oscara, coroczna nagroda amerykańska w Hollywood.

1941 Leopold Stokowski, Oscar specjalny za muzykę do filmu "Fantazja" Walta Disneya

1953 Bronisław Kaper, "Lili", muzyka w dramacie lub komedii

1982 Zbigniew Rybczyński, "Tango", film krótkometrażowy

1993 Allan Starski i Ewa Braun, "Lista Schindlera", scenografia i dekoracja wnętrz

1993 Janusz Kamiński „Lista Schindlera”, zdjęcia

1998 Janusz Kamiński, "Szeregowiec Ryan", zdjęcia

1999 Andrzej Wajda, Oscar za całokształt twórczości

2003 Roman Polański, "Pianista", reżyseria

2005 Jan A. P. Kaczmarek „Marzyciel”, muzyka

Największym oscarowym wyróżnieniem, jakie dotychczas spotkało polskich filmowców, była w 2000 roku

statuetka za całokształt twórczości dla reżysera Andrzeja Wajdy. Jego filmy kilkakrotnie nominowane były w

kategorii filmów nieanglojęzycznych do Oscara

w 1976 "Ziemia obiecana"

w 1980 - "Panny z Wilka"

w 1982 - "Człowiek z żelaza"

w 2008 - „Katyń”

Janusz Kamiński dwukrotnie dostawał nagrodę Oscara za zdjęcia.

Sukcesy popularności na ekranach kin świata osiągał przede wszystkim Roman Polański. W lutym 2011 Roman

Polański za film „The Ghost Writer” otrzymał nagrodę „Cesara”, główną nagrodę kinematografii francuskiej, za

„najlepszą realizację roku”.

artyści i reżyserowie teatralni (współcześni)

(najbardziej znane inscenizacje)

Tadeusz Kantor „Umarła klasa”, „Wielopole, Wielopole”, „Niech sczezną artyści”, „Nigdy już tu nie powrocę”. We

wszystkich jego spektaklach motywem głownym jest śmierć, przemijanie, pamięć. Kantor kreował te motywy

wysyłając kilkadziesiąt razy przemierzające scenę teatralna postacie, miarowym rytmem spektaklu.

W wielu przedstawieniach uczestniczył bezpośrednio jako, można by rzec, „mistrz ceremonii” – cały czas obecny na

scenie, przyglądający się bacznie, interweniujący, kiedy trzeba. Był artysta totalnym: działał na rożnych polach poza

malarstwem i teatrem: organizował happeningi, tworzył dzieła zwane „obiektami sztuki”, ktore spożytkował w

scenografii do własnych przedstawień.

Jerzy Grotowski wielki reformator sztuki teatralnej. Kierował teatrem „Laboratorium” we Wrocławiu w latach 60-70 XX

wieku. Zniosł wszelkie bariery między widzem a aktorem czyniąc z widzow aktywnych uczestnikow przedstawienia.

Konrad Świniarski "Dziady" sztuka Adama Mickiewicza w Starym Teatrze w Krakowie. Przedstawienia w pierwszej

połowie lat 70. Aktorzy grali wśrod publiczności co stworzyło wrażenie wspolnego prze ż ywania i odczuwania. Do dziś

inscenizacja kultowa „Dziadow” Mickiewicza (są wersje w internecie)

Krzysztof Warlikowski w ostatnich latach XXI wiek, liczne przedstawienia teatralne, m.in. na Festiwalu w

Awinionie we Francji.