Студопедия.Орг Главная | Случайная страница | Контакты | Мы поможем в написании вашей работы!  
 

Предложения для чтения и перевода. Прочитайте предложения. Для существительных выпишите словарные формы и определите грамматическую форму (склонение



Прочитайте предложения. Для существительных выпишите словарные формы и определите грамматическую форму (склонение, число, падеж). Для прилагательных выпишите словарные формы и определите грамматическую форму (склонение, число, падеж, род). Для глаголов выпишите первую и четвертую основные формы, определите основу infectum, время, наклонение, залог, лицо и число. Переведите предложения.

Образец:

Bonus discipŭlus et bona discipŭla diligenter magistros magistrasque audiunt. bon-us (bonus, a, um, 1--2 скл. -- хороший) -- nom. sg. m; discipŭl-us (discipŭlus, i m, 2 скл. -- ученик)-- nom. sg.; et (et -- и); bon-a (bonus, a, um, 1--2 скл. -- хороший) -- nom. sg. f, voc. sg. f; nom., acc., voc. pl. n (выбираем форму nom. sg. f, так как прилагательное относится к существительному discipŭla, которое относится к женскому роду и является в предложении подлежащим); discipŭl-a (discipŭla, ae f, 1 скл. -- ученица) -- nom. sg.; diligenter (diligenter -- внимательно) magistr-os (magister, tri m, 2 скл. -- учитель) -- acc. pl.; magistr-as (magistra, ae f, 2 скл. -- учитель) -- acc. pl.; -que (-que -- и); audi-u-nt (audio, audīre, 4, audī- -- слушать) praes. ind. act., 3 pl. Хороший ученик и хорошая ученица внимательно слушают учителей и учительниц.

1. Avārus semper eget. 2. Bonam filiam habet. 3. Cavēte falsos amīcos. 4. Multos libros habeo. 5. Amīci vestri bene labōrant. 6. Exspectāmus epistŭlam amīci boni. 7. Homērus poēta clarus est. 8. Honēsta vita beāta est. 9. Linguam Latīnam libenter discimus. 10. Littĕrae varias formas habent. 11. Mala herba cito crescit. 12. Nautae Romāni insŭlam capiunt. 13. Vides agros agricolārum bonōrum. 14. Amīcus noster demonstrat hortum magnum. 15. Bella sunt causa morbōrum variōrum. 16. Certa amittĭmus, dum incerta appetĭmus. 17. Defendĭtis patriam caram ab inimīcis. 18. In silvis multae bestiae sunt. 19. Jucunda est vita in patria. 20. Legĭmus libros multos poētārum Romanōrum. 21. Memoria bona est bonum magnum. 22. Memoria clarōrum virōrum aeterna est. 23. Multa bella numĕrum incolārum minuunt. 24. Multa oppĭda muri firmi cingunt. 25. Nautae boni ventum non timent. 26. Popŭlus Romānus in Capitolio convĕnit. 27. A rectā conscientiā non oportet discedĕre. 28. Apud Romānos antīquos Fortūna dea est. 29. Romāni multa oppĭda in Galliā expugnant. 30. Consilium amīci boni plenum sapientiae est. 31. Consilium inveniunt multi, explĭcant(выполнять) docti. 32. De linguā stultā veniunt incommŏda multa. 33. De mortuis aut bene, aut nihil. 34. In templo Vestae aeternus ignicŭlus flagrat. 35. Medĭcus puĕros curat, si aegrōti sunt. 36. Plantae variae silvas, hortos et campos ornant. 37. Romāni in pugnā multos inimīcos occīdunt. 38. Silvae plenae sunt plantārum et herbārum. 39. Ad mala facta malus socius socium trahit. 40. Alti et firmi muri praesidium incolārum sunt. 41. Da filio librum novum. 42. In oppĭdis antīquis theātra, gymnasia, templa sunt. 43. In pericŭlis amicus verus est praesidium firmum. 44. Lupus, bestia fera, in silvā densā vivit. 45. Oppĭda Romanōrum firmos et altos muros habent. 46. Proverbia Latīna saepe vitam incolārum antiquārum illustrant. 47. Qui multos amīcos habet, magnas divitias habet. 48. Ad nonnullas disciplīnas scientia linguārum antiquārum necessaria est. 49. Hesiŏdus et Homērus multas fabŭlas de deis narrant. 50. In tabŭlā Graeciae magister multas insŭlas monstrat. 51. Gloria viris doctis pretium dignum est opĕrae et industriae. 52. Qui beneficium accipĕre scit et reddĕre nescit, malus est. 53. Romāni per Forum Romānum ambŭlant et pulchra templa spectant. 54. Fluvius Rhenus, latus et altus, agros Germanōrum et Helvetiōrum divĭdit. 55. Graecia, Italia, Germania, Gallia, Britannia, Hispania sunt terrae Eurōpae antīquae. 56. Fortūna dea super ocŭlos fasciam habet, unde proverbium: “Fortūna caeca est”. 57. Fabŭlae et mythi antīqui vitam domestĭcam, urbānam et rustĭcam populōrum antiquōrum monstrant. 58. In Graeciā et in Italiā pulchra monumenta Graecōrum et Romanōrum antiquōrum vidēmus.

Занятие 8. Личные местоимения. Возвратное местоимение. Притяжательные местоимения. Ablatīvus separatiōnis. Datīvus possessīvus. Genetīvus partitīvus. Употребление частицы –ne

Личные местоимения (pronomĭna personalia)

ego я nos мы
tu ты vos вы
  1 лицо 2 лицо
  sg. pl. sg. pl.
nom. ego nos tu vos
gen. mei nostri/nostrum tui vestri/vestrum
dat. mihi nobis tibi vobis
acc. me nos te vos
abl. me nobis te vobis

Примечания:

1. Личного местоимения 3-го лица в латинском языке нет. Его функцию выполняют указательные местоимения.

2. Формы gen.pl. nostri, vestri переводятся как “нас”, “вас”, формы nostrum, vestrum -- “из нас”, “из вас” (genetīvus partitīvus -- родительный выделительный).

3. Предлог cum употребляется с личными местоимениями слитно и пишется после них: mecum со мной, tecum с тобой, nobiscum с нами, vobiscum с вами.

Возвратное местоимение (pronōmen reflexīvum)

sui себя

  sg. / pl.
nom. --
gen. sui
dat. sibi
acc. se (sese)
abl. se (sese)

Примечания:

1. Возвратное местоимение употребляется только для обозначения 3 лица. Для обозначения 1 и 2-го лица употребляются личные местоимения.

2. Предлог cum употребляется с возвратным местоимением слитно и пишется после него: secum с собой.

Притяжательные местоимения (pronomĭna possessīva)

meus, a, um мой noster, tra, trum наш
tuus, a, um твой vester, tra, trum ваш
suus, a, um свой
  sg. pl.
  m f n m f n
nom. me-us me-a me-um me-i me-ae me-a
gen. me-i me-ae me-i me-ōrum me-ārum me-ōrum
dat. me-o me-ae me-o me-is me-is me-is
acc. me-um me-am me-um me-os me-as me-a
abl. me-o me-ā me-o me-is me-is me-is
voc. mi me-a me-um me-i me-ae me-a
  sg. pl.
  m f n m f n
nom. tu-us tu-a tu-um tu-i tu-ae tu-a
gen. tu-i tu-ae tu-i tu-ōrum tu-ārum tu-ōrum
dat. tu-o tu-ae tu-o tu-is tu-is tu-is
acc. tu-um tu-am tu-um tu-os tu-as tu-a
abl. tu-o tu-ā tu-o tu-is tu-is tu-is
voc. tu-e tu-a tu-um tu-i tu-ae tu-a
  sg. pl.
  m f n m f n
nom. su-us su-a su-um su-i su-ae su-a
gen. su-i su-ae su-i su-ōrum su-ārum su-ōrum
dat. su-o su-ae su-o su-is su-is su-is
acc. su-um su-am su-um su-os su-as su-a
abl. su-o su-ā su-o su-is su-is su-is
voc. su-e su-a su-um su-i su-ae su-a
  sg. pl.
  m f n m f n
nom. noster nostr-a nostr-um nostr-i nostr-ae nostr-a
gen. nostr-i nostr-ae nostr-i nostr-ōrum nostr-ārum nostr-ōrum
dat. nostr-o nostr-ae nostr-o nostr-is nostr-is nostr-is
acc. nostr-um nostr-am nostr-um nostr-os nostr-as nostr-a
abl. nostr-o nostr-ā nostr-o nostr-is nostr-is nostr-is
voc. noster nostr-a nostr-um nostr-i nostr-ae nostr-a
  sg. pl.
  m f n m f n
nom. vester vestr-a vestr-um vestr-i vestr-ae vestr-a
gen. vestr-i vestr-ae vestr-i vestr-ōrum vestr-ārum vestr-ōrum
dat. vestr-o vestr-ae vestr-o vestr-is vestr-is vestr-is
acc. vestr-um vestr-am vestr-um vestr-os vestr-as vestr-a
abl. vestr-o vestr-ā vestr-o vestr-is vestr-is vestr-is
voc. vester vestr-a vestr-um vestr-i vestr-ae vestr-a

Примечания:

1. Притяжательные местоимения склоняются по образцу прилагательных 1--2-го склонения.

2. Voc. sg. от meus -- mi.

3. Местоимение suus (свой) относится только к 3-му лицу:

librum meum lego -- я читаю свою (=мою) книгу

librum tuum legis -- ты читаешь свою (=твою) книгу

librum suum legit -- он читает свою книгу

Ablatīvus separatiōnis (творительный отделительный)

Обозначает лицо или предмет, от которого что-либо удаляется. Употребляется по большей части при глаголах (удалять, выводить, прогонять, удаляться, выходить, удерживать, не допускать до чего-либо, отпугивать, удерживаться, отказываться от чего-либо, прекращать что-либо, освобождать, разлучать, различаться), а также при прилагательных (чуждый, свободный). Отвечает на вопрос “откуда?”, “из чего?” “от чего?”.

Если ablatīvus называет лицо, при нем всегда ставится предлог a (ab); если он называет предмет, то он может употребляться или без предлога, или с предлогами e(x), a(b), de. Переводится родительным падежом с помощью предлогов из, от.

Cedo ab amīco..

Я ухожу от друга.

Cedo (ex) oppĭdo.

Я ухожу из крепости.

Datīvus possessīvus (дательный принадлежности, притяжательный)

Обозначает лицо или предмет, которому принадлежит то, что является подлежащим предложения. Отвечает на вопрос “что принадлежит упоминаемому лицу (предмету)?”. Употребляется при глаголе sum. Переводится с помощью предлогов у, для.

Mihi librum est.

У меня есть книга.

Genetīvus partitīvus (родительный разделительный, выделительный)

Обозначает целое, из которого выделяется часть, обозначаемая определяемым словом.

Употребляется только во множественном числе при:

1) сравнительной и превосходной степени прилагательного;

2) порядковых числительных;

3) вопросительных и неопределенных местоимениях (quis, alĭquis, quisquam, nemo, quisque, uterque и др.);

4) прилагательных со значением количества (multi, pauci, alĭquot, также unus и т.п.).

Переводится в основном с помощью предлогов из, между.

Nemo nostrum.

Никто из нас.





Дата публикования: 2014-11-03; Прочитано: 1617 | Нарушение авторского права страницы | Мы поможем в написании вашей работы!



studopedia.org - Студопедия.Орг - 2014-2024 год. Студопедия не является автором материалов, которые размещены. Но предоставляет возможность бесплатного использования (0.012 с)...