Сістэма эпічных відаў і жанраў

У эпічным (ад ст.-грэч. epos — слова, роспавесць) родзе лі­та­ра­туры ар­­ганізоўваючым пачаткам твора з’яўляецца апавяданне (апо­вед — В. Ра­гойша) аб персанажах, іх лёсах, учынках, нейкіх ра­зу­мовых памк­нен­нях. Аснову эпасу складаюць падзеі, якія ўтвараюць сюжэт. Сю­жэт­насць — вельмі важная асаблівасць і прык­­мета эпічнага роду літаратуры. Эпіч­ны твор уяўляе сабой лан­цуг слоўных паведамленняў ці, прасцей ка­жу­чы, расповед аб тым, што адбылося раней. Апавяданне вядзецца як бы збо­ку і, як правіла, мае гра­матычную форму мінулага часу. Для апа­вя­даль­ніка (апа­ве­да­ча — В. Рагойша) з’яўляецца характэрнай пазіцыя ча­ла­­века, які ўспамінае аб тым, што мела месца раней. Дыстанцыя паміж ча­сам дзе­яння, што адлюстроўваецца, і расповеду аб ім складае ці не са­мую істотную рысу эпічнай формы.

У эпічных творах апавяданне падключае да сябе і як бы «аб­ва­лак­вае» выказванні дзеючых асоб — іх дыялогі і маналогі, у тым лі­ку і ўнут­ра­ныя. Паміж гэтымі моўнымі пластамі ідзе несупынны пра­цэс ак­тыў­на­га ўзаемадзеяння: тлумачэння, дапаўнення і ка­рэк­ці­роў­кі.

Творы эпічнага роду спаўна выкарыстоўваюць арсенал мас­тац­ка-вы­яў­ленчых сродкаў, даступных літаратуры, нязмушана і сва­бод­на ад­люст­роўваючы рэальнасць у часе і прасторы. Пры гэтым яны практычна не ведаюць абмежаванняў у аб’ёме тэксту. Эпічны род уключае ў сябе як ка­роткія апавяданні, так і шматтомныя ра­ма­ны-эпапеі.

Эпічны твор можа «ўвабраць» у сябе такую колькасць ха­рак­та­раў, аб­ставін, падзей, лёсаў, дэталей, якая з’яўляецца недаступнай не толькі тво­рам двух астатніх літаратурных родаў, але і наогул яко­му-небудзь ін­ша­му віду мастацтва. Пры гэтым апавядальная форма са­дзейнічае най­глы­бейшаму пранікненню ва ўнутраны свет ча­ла­ве­ка. З яе дапамогай усе­бакова абмалёўваюцца характары складаныя, шмат­састаўныя, не­за­вер­шаныя і супярэчлівыя, якія знаходзяцца ў ру­ху, станаўленні і развіцці. Зра­зумела, што каласальныя магчы­ма­сці мастацкага ўзнаўлення жыцця эпа­сам выкарыстоўваюцца не заў­сёды, аднак са словам «эпас» звязана ўяўлен­не аб адлюстраванні рэ­чаіснасці і ўнутранага свету чалавека ва ўсе­баковасці, цэласнасці і паў­наце.

Эпас валодае разнастайнымі прыёмамі і спосабамі кампазіцыйна-моўна­га вы­яў­­лен­ня (апі­санне, маналог, дыялог, аўтарская мова і мова пер­­са­на­­жаў, няў­лас­на-прос­тая мова), а таксама шматлікімі сродкамі ства­­рэн­ня воб­раза (учын­кі і дзе­янні персанажа, прамая аўтарская ха­рак­та­­­рыстыка, рас­­крыц­цё ха­рак­тараў праз мову, гаворачыя імёны і проз­ві­шчы, партрэт, пей­­заж, інтэр’ер і інш.).

Эпічныя творы пішуцца, як правіла, прозай, але сустракаюцца так­са­ма і вершаваныя эпічныя рэчы (старажытныя эпічныя паэмы, лі­та­ра­тур­ныя казкі і інш.).

Эпас выпрацаваў сваю сістэму відавых і жанравых форм, най­больш рас­паўсюджанымі ў якой з’яўляюцца раман, аповесць і апа­вя­данне. Ак­ра­мя таго, да эпічнага роду адносяць навелу, нарыс, пам­ф­лет, гумарэску (усе іх В. Рагойша лічыць жанравымі раз­на­від­на­сцямі апавядання), а так­са­ма празаічны абразок, фельетон, казку (вя­дома, літаратурную, а не фальк­лорную, як, дарэчы, і ўсе на­ступ­ныя жанры, што прыводзяцца намі ў яка­с­ці эпічных), анекдот, ле­ген­ду, паданне і некат. інш.

Раман (франц. roman — твор, напісаны на раманскіх мо­вах) — са­мы буйны від літаратурнага эпасу. У ім «шырока ахоп­ле­ны істотныя жыц­цёвыя з’явы пэўнага сацыяльнага асяроддзя, нацыі і эпо­хі, паказаны шмат­лікія характары ў іх развіцці, псіхалагічнай на­поўненасці, створаны раз­настайныя бытавыя малюнкі. Шматлі­касць галоўных і пабочных сю­жэт­ных ліній, якія існуюць па­ра­лель­на і перакрыжоўваюцца, не­аб­ме­жа­ва­насць у часе і прасторы, вя­лі­кая колькасць дзейных асоб рознага кштал­ту (станоўчых і ад­моў­ных), наяўнасць пазасюжэтных элементаў (аў­тарскія адступленні, устаў­ныя эпізоды, пейзажы, інтэр’еры, абрам­лен­ні) — усё гэта дае маг­чымасць раману стаць самым ёмістым, сін­тэ­тыч­ным відам су­час­­най літара­туры, эпасам нашага часу. Па здабытках ра­ма­на можна мер­каваць пра ўзровень развіцця нацыянальнай літаратуры ўво­­гу­ле» [210]. Раман мае даволі працяглую і багатую гісторыю свайго ста­наў­­лення і развіцця ў сусветнай літаратуры: яго вытокі ляжаць яшчэ ў ан­­тычнасці, у І ст. да н. э. («Дафніс і Хлоя» Лонга, «Залаты асёл» Апу­лея); затым раман праходзіць цэлы шэраг этапаў, вяршынным ся­род якіх з’яўля­ецца, несумненна, перыяд росквіту рэалістычнай яго разнавіднасці ў ХІХ ст. (творы А. Стэндаля, А. Бальзака, Ч. Дзі­кен­са, Л. Талстога, Ф. Дас­таеўскага і інш. пісьменнікаў). Немалыя зда­быткі раманнай прозы і ў бе­ларускай літаратуры (творы Я. Коласа, М. Га­рэц­кага, М. Зарэцкага, К. Чор­нага, Я. Брыля, І. Ме­ле­жа, І. Ша­мя­кі­на, І. Навуменкі, У. Карат­ке­ві­ча, І. Чыгрынава і цэ­ла­га шэрагу інш. аў­тараў). Надзвычай шырокая жан­равая па­літ­ра рамана (са­цы­яльна-бытавы, сацыяльна-псі­ха­ла­гіч­ны, гіс­­та­рыч­ны, прыгод­ніц­кі, палітычны, саты­рычны, фантастычны, ра­ман-уто­­пія і г. д.). На ас­нове вялізнага сюжэтна-падзейнага поля рамана ўзнік раман-эпапея — твор, у якім на шы­ро­кім фоне ўзнаўляюцца і асэн­соў­ва­юц­ца над­звы­чай важ­ныя, лё­­са­вы­значальныя падзеі для жыцця пэўнага на­ро­­да, нацыі, кра­і­­ны (кла­січ­­нымі прыкладамі рамана-эпапеі з’яўляюцца «Вай­­на і мір» Л. Тал­­сто­га, «Ціхі Дон» М. Шолахава; у беларускай лі­та­ра­ту­ры эпа­пей­ны ха­­рак­тар мае ў многіх сваіх момантах «Па­лес­кая хро­ні­ка» І. Ме­ле­жа»). Аб’яд­на­ныя агульнымі героямі і адзінай дум­кай, ра­ма­ны мо­гуць утва­раць цэ­лыя цыклы (шматтомная эпапея «Ру­гон-Макары» Э. За­­ля, тэт­ралогія на тэ­му заходнебеларускага жыц­ця В. Адамчыка, ва­ен­на-пар­ты­занская пен­та­логія І. Чыгры­на­ва і інш.).

Аповесць прадстаўляе сярэднюю форму ў эпічным родзе лі­та­ра­­туры. У ёй звычайна прысутнічае адна сюжэтная лінія, у выніку ча­го, у па­раў­нан­ні з раманам, мае месца значна меншы ахоп жыц­цё­вых падзей, сі­ту­а­цый. Як і раман, аповесць надзвычай раз­га­лі­на­ва­ная ў сваіх канкрэтных жан­равых выяўленнях. Аповесцей вельмі шмат у сусветнай літаратуры, бо яны, як правіла, абавязковыя ў твор­часці любога больш-менш знач­на­га пісьменніка-празаіка. На Бе­ларусі аповесці (як свае, уласныя, так і за­па­зычаныя, пе­ра­клад­ныя) з’явіліся вельмі даўно (нагадаем летапісную «Апо­весць мі­ну­лых часоў», агіяграфічную «Жыціе Ефрасінні По­лац­кай», са­цы­яль­на-бытавую «Аповесць пра Баву», рыцарскую «Алек­сан­д­рыя» і інш.). Новая беларуская літаратурная аповесць вядзе свой адлік з па­­­чатку ХХ ст. («Бацькава воля» Ц. Гартнага, «Ціхая плынь» і «Дзве ду­шы» М. Га­рэц­ка­га, «У палескай глушы» і «У глыбі Палесся» Я. Ко­ласа, «Ля­вон Буш­мар» К. Чорнага і інш.). Найбольш значны ўклад у развіццё бе­­ла­рускай аповесці другой паловы ХХ ст. унеслі та­кія пісьменнікі, як Я. Брыль, В. Быкаў, І. Пташ­нікаў, І. Шамякін, І. Ме­леж, І. На­ву­мен­ка, У. Ка­раткевіч, А. Асіпенка, А. Васілевіч, А. Куд­равец, А. Жук, Г. Да­лі­до­віч, В. Казь­ко, В. Іпатава і цэлы шэ­раг інш. аўтараў.

Апавяданне (альбо малая форма ў эпічным родзе літаратуры) уяў­ляе са­бой невялікі твор, у якім расказваецца, як правіла, пра ней­кі адзін вы­зна­чальны выпадак, здарэнне ў жыцці чалавека. У апа­вя­дан­ні адна сю­жэт­ная лінія з абмежаванай колькасцю дзеючых асоб, ха­рактары якіх ужо дастаткова сфарміраваныя. Апісанні ў апа­вя­дан­ні, як правіла, ад­сут­ні­чаюць, а калі і маюць усё-такі месца, дык ха­ракта­рызуюцца пры гэтым над­звычайнай сцісласцю. Свае вытокі лі­тара­турнае апавяданне вядзе з ма­лых фальклорных жанраў: казак, ле­генд, паданняў і г. д. Жанравымі раз­навіднасцямі апавядання, па­вод­ле В. Рагойшы і шэрагу інш. вучоных, з’яўля­юцца, як ужо ад­зна­ча­лася вышэй, навела (апавяданне з напружа­ным, драматычным дзе­яннем, лаканічным паказам не столькі знешніх па­дзей, колькі пе­ра­жыванняў і настрою персанажаў, нечаканым фіна­лам — «Бунт» Я. Ко­ласа, «Пяць лыжак заціркі» З. Бядулі і інш.), нарыс (мас­тацка-да­кумен­тальнае апавяданне з сапраўднымі падзеямі ў цэнтры і рэ­­аль­нымі персанажамі, што выступаюць пад сваімі прозвішчамі — «Зва­­ны ў прадоннях азёр» У. Караткевіча, «Дзівасіл» В. Палтаран і інш.), пам­ф­лет (вострае сатырычнае дакументальна-мастацкае апа­вя­данне, як пра­віла, на сацыяльна-палітычную праблематыку — «Го­рад жоўтага д’ябла» М. Горкага, «Берлінскі анучнік» К. Чорнага і інш.), гумарэска (не­вялічкае гумарыстычнае апавяданне — «Дзя­дзі­на» Ф. Багушэвіча, «Са­цыяліст» Я. Коласа і інш.). Па­чы­наль­ні­кам празаічнага апавядання ў но­вай беларускай літара­туры вы­сту­піў Ф. Багушэвіч («Палясоўшчык», «Тра­лялёначка» і інш.). Услед за ім дадзены від і жанр развівалі ў па­чат­ку ХХ ст. К. Каганец, Цётка, Яд­вігін Ш., Я. Колас, З. Бядуля, У. Галубок, М. Га­рэцкі і інш., а ў са­вец­кі час — К. Чорны, М. Лынькоў, Я. Скры­ган, Я. Брыль, В. Бы­каў, М. Стральцоў, У. Караткевіч, В. Адамчык, Б. Са­чан­ка і цэлы шэ­раг інш. аўтараў.

Побач з літаратурным эпасам вучоныя вылучаюць у складзе су­свет­нага прыгожага пісьменства народна-гераічны эпас [211]. Самы буй­ны і ран­ні прадстаўнік твораў народна-гераічнага эпасу — эпа­пея (ад ст.-грэч. epopoiï, ад épos — слова, апавяданне і poiéö — ства­раю). Эпапея ў мно­гім дала штуршок развіццю эпасу літаратурнага. У эпапеі выявіліся ас­ноў­­ныя прыкметы народна-гераічнага эпасу, а ме­навіта: міфалагізм, вы­ключ­насць персанажаў і іх учынкаў, на­яў­насць высокай ідэі, над­звы­чай спакойная, нетаропкая манера апа­вя­дан­ня. Эпапеі адлюстроўвалі важ­ныя праблемы жыцця стара­жыт­ных народаў, і ў першую чаргу ба­раць­бу са знешнімі ворагамі-за­хоп­нікамі. Эпапеі мелі, як правіла, вер­ша­ва­ную форму і бытавалі пер­шапачаткова ў вусным выглядзе (у перадачы паэ­таў-выканаў­цаў — аэдаў, рапсодаў, бардаў і інш.), а затым былі за­фік­саваны пісь­мова. Амаль кожны народ стварыў свае ўласныя эпапеі і ста­­год­дзя­мі захоўваў іх у калектыўнай памяці. Найбольш вядомымі эпа­пе­­ямі ў сусветнай культурнай гісторыі з’яўляюцца шумера-акадскі «Сказ аб Гільгамешы», індыйскія «Махабхарата» і «Рамаяна», грэ­ча­скія «Ілі­я­да» і «Адысея», іспанская «Песня аб Сідзе», французская «Пес­ня аб Ра­лан­дзе», нямецкая «Песня аб Нібелунгах». Усходне­сла­вян­скі (у тым ліку і бе­­ларускі) народна-гераічны эпас прадстаўлены тво­рамі, значна мен­шы­мі па памеру ў параўнанні з прыведзенымі вы­шэй, аднак таксама на­пі­санымі ў адпаведнай манеры. Найбольш вядомым і распаўсюджаным жанрам усходнеславянскага народна-гераічнага эпасу з’яўляецца бы­лі­на («Ілля Мурамец», «Садко», «Мікула Селянінавіч» і інш.).