Літаратурны род

Здаўна (яшчэ з часоў еўрапейскай антычнасці) літаратурна-мас­тац­кія творы прынята аб’ядноўваць у тры вялікія групы, якія імя­нуюцца лі­та­ратурнымі родамі. Гэта эпас, драма і лірыка. «Хоць і не ўсё,— за­зна­чае В. Халізеў,— створанае пісьменнікамі (асабліва ў ХХ ст.), уклад­ва­ец­ца ў гэтую трыяду, яна і па сённяшні дзень за­хоў­вае сваю значнасць і аўта­рытэтнасць у складзе літара­тура­знаў­ства» [192].

Традыцыя родавага падзелу літаратуры была закладзена Арыс­­то­це­лем у трактаце «Аб мастацтве паэзіі», дзе вялася гаворка аб трох спо­са­бах пераймання ў паэзіі (слоўным мастацтве): «Перай­маць у адным і тым жа і адно і тое ж можна, расказваючы пра па­дзею як пра штосьці ад­лу­ча­нае ад сябе, як гэта робіць Гамер, ці так, што перай­мальнік застаецца сам са­бою, не мяняючы свайго твару, ці прадстаў­ляючы ўсіх паказаных асоб дзей­нымі і дзейснымі» [193]. За­тым гэтую традыцыю ўзнавілі і працягнулі кла­сіцысты. На рубяжы ХVІІІ–ХІХ стст. да пытання падзелу літаратуры на роды з яскрава вы­ражаным філасофскім падыходам неаднаразова звяр­таліся прад­стаў­нікі нямецкай класічнай эстэтыкі, і ў першую чаргу Г. Ге­гель [194]. Плён­на распрацоўваў тэорыю літаратурных родаў і жанраў В. Бя­­лін­скі («Падзел паэзіі на роды і віды») [195]. Вельмі вялікі ўклад у раз­гляд пытання паходжання літаратурных родаў унёс акадэмік А. Ве­ся­лоў­скі («Гістарычная паэтыка»). У ХХ ст. у замежнай эс­тэ­ты­цы і лі­та­ра­ту­разнаўстве побач з традыцыйным, а таксама эк­зіс­тэн­цы­яль­на-псі­ха­ла­гіч­­ным, фармальна-структурным і інш. тлумачэннямі ка­тэ­горыі лі­та­ра­тур­­нага роду (Р. Уэлек, О. Уорэн, В. Кайзер, Э. Штай­гер, К. Бёрк і інш.) мае месца і момант поўнага адмаўлення яе (Б. Кро­чэ) [196]. У савецкім лі­та­ра­туразнаўстве цікавыя і арыгінальныя мер­каванні аб літаратурных ро­дах, прынцыпах падзелу славеснага мас­тацтва на іх былі выказаны Г. Пас­пелавым, В. Кожы­навым, Г. Га­чавым, Ю. Боравым, Я. Эльсбергам і не­кат. інш. вучо­нымі. Да­рэ­чы, ёсць ва ўсходнеславянскай літаратурнай на­вуцы і праціўнікі ро­давага члянення літаратуры: у прыватнасці, такая па­зіцыя ха­рак­та­­рызавала вядомага вучонага А. Бялецкага.

Літаратурны род складае сукупнасць твораў, якія з’яўляюцца бліз­кі­мі па сваёй моўнай арганізацыі і пазнаваўчай накіраванасці на аб’ект ці суб’ект альбо на сам акт мастацкага выказвання: слова альбо паказвае, ма­люе прадметны свет, альбо выражае стан таго, хто гаворыць, альбо, урэш­це, узнаўляе працэс моўных зносін. Кож­ны з трох літаратурных ро­даў адпавядае пэўнай функцыі слова (рэ­прэ­зентатыўнай, эматыўнай, ка­му­нікатыўнай) і распрацоўвае яе эс­тэ­тычную афарбоўку. Эпічны род (эпас) ахоплівае быццё ў яго плас­тычнай аб’ёмнасці, прасторава-часавай пра­цягласці і падзейнай на­сычанасці. Сюжэтнасць — адна з яго га­лоў­ных прыкмет. Эпас па­ведамляе аб прадмеце маўлення, прадстаўляе яго. Лі­рыка ад­люст­­роўвае ўнутраны свет асобы ў яго імпульсіўнасці і спан­тан­­на­сці, у станаўленні і змене ўражанняў, мар, летуценняў, настрояў, аса­­цыяцый, медытацый, рэфлексій. Асноўная прыкмета лірыкі — экс­прэ­сіўнасць, выяўленне эмоцый таго, хто гаворыць. Драма фік­суе маў­лен­чыя акты ў іх эмацыянальна-валявой накіра­ванасці і са­цы­яльна-псі­ха­ла­гічнай характэрнасці, у іх унутранай свабодзе і знеш­няй абу­моў­ле­на­сці, г. зн. у дваістай экспрэсіўна-сюжэтнай су­ад­несенасці, што дазваляе не­каторым вучоным бачыць у гэтым ро­дзе зліццё рыс эпасу і лірыкі. Дра­ма акцэнтуе ўвагу на апе­ля­тыў­ным, дзейсным аспекце маўлення; сло­ва паўстае ў творах гэтага ро­ду ў якасці ўчынку, што здзяйсняецца ў пэў­ны момант разгортвання па­дзей.

З пералічанымі вышэй уласцівасцямі моўнай тканіны эпасу, лі­рыкі і дра­мы арганічна звязаны (і менавіта імі ў многім прадвы­зна­чаны) іншыя ўлас­цівасці літаратурных родаў. Гэта: па-першае, спо­сабы прасторава-ча­савай арганізацыі твораў; па-другое, свое­асаб­лівасць выяўлення ў іх ча­лавека; па-трэцяе, форма прысутнасці аў­тара; па-чацвёртае, характар звер­нутасці тэксту да чытача. Нао­гул, у кожнага з літаратурных родаў ма­ецца свой, толькі для яго ха­рак­тэрны, комплекс уласцівасцей.

Падзел літаратуры на роды не супадае з яе чляненнем на паэ­зію і про­зу. Нярэдка ў паўсядзённым ужытку лірычныя творы атая­сам­­лі­ва­юц­ца з паэзіяй, а эпічныя з прозай, што не зусім дакладна. Кож­ны з лі­та­ра­тур­ных родаў уключае ў сябе як творы паэтычныя (вер­шаваныя), так і пра­заічныя (невершаваныя). Так, эпас на ранніх эта­пах развіцця пры­го­жа­га пісьменства быў часцей за ўсё вер­ша­ва­ным (антычныя эпапеі, за­ход­нееўрапейскія песні аб рыцарах-ге­ро­ях, усходнеславянскія быліны, гіс­тарычныя песні і г. д.). У дра­ма­тыч­ным родзе літаратуры таксама пры­мяняюцца як вершы, так і про­за. Ды і лірыка, пераважна вершаваная, ча­сам бывае празаічнай («Вер­шы ў прозе» І. Тургенева, «Думкі ў дарозе» Я. Ко­ласа і інш.).

Як зазначае В. Халізеў, «у тэорыі літаратурных родаў узніка­юць і больш сур’ёзныя тэрміналагічныя праблемы» [197]. Так, словы «эпіч­нае» («эпіч­насць»), «драматычнае» («драматызм»), «лірычнае» («лі­рызм») аба­значаюць не толькі родавыя асаблівасці твораў, але і ін­шыя іх улас­ці­ва­сці. Эпічнасцю звычайна называюць велічна-спа­кой­нае, нетаропкае су­зі­ранне жыцця ў яго складанасці і шмат­пла­на­ва­сці, шырыню погляду на свет. У сувязі з гэтым нярэдка вядуць га­вор­ку аб г. зв. эпічным све­та­су­зі­ран­ні, што характарызуе, напрык­лад, гамераў­скія паэмы, а таксама шэ­раг твораў новай літаратуры («Ругон-Макары» Э. Заля, «Вайна і мір» Л. Тал­стога і некат. інш.). Эпіч­насць як ідэйна-эмацыянальная настраё­васць твора можа мець мес­ца не толькі ў эпасе, але і ў іншых літа­ра­тур­ных родах. Дра­ма­тыз­мам імянуюць унутраны стан персанажа, звязаны з на­пру­жа­ным перажы­ваннем, усхваляванасцю і трывогай. І, нарэшце, лі­­рызм — гэта ўзвышаная эмацыянальнасць, якая дае аб сабе знаць у мо­ве аўтара, апавядальніка, персанажаў. І драматызм, і лірызм, і эпіч­насць мо­гуць прысутнічаць ва ўсіх літаратурных родах. Такім чы­нам, эпас, лі­ры­ка і драма свабодныя ад адназначнай і жорсткай пры­вязанасці да эпіч­на­сці, лірызму і драматызму.

Літаратурныя роды не аддзелены адзін ад аднаго нейкай не­пе­ра­адоль­най сцяной. Побач з творамі, якія бясспрэчна і поўнасцю на­ле­жаць ад­наму з літаратурных родаў, існуюць і такія, што спа­лу­ча­юць у сабе ўлас­цівасці і прыкметы двух літаратурных родаў. Гэта двух­родавыя ці між­родавыя, ці інтэрродавыя, ці, нарэшце, змешаныя ўтварэнні, ку­ды ад­носяць ліра-эпас (прадстаўлены цэлым шэрагам відаў і жан­раў, над­звы­чай шырока распаўсюджаных у сусветнай літаратуры), ліра-дра­ма­тур­гію (большасць п’ес М. Метэрлінка, А. Блока), эпіч­ную драму (Б. Брэхт сам ахарактарызоўваў свае п’есы як эпічныя; «Ан­тон» М. Га­рэц­кага таксама можна лічыць эпічнай драмай). Ак­ра­мя таго, у пры­го­жым пісьменстве сустракаюцца творы, «якія не ў поў­най меры ва­ло­даюць уласцівасцямі эпасу, лірыкі і драмы, а то і па­збаўлены іх зусім. Іх пра­вамоцна назваць пазарода­вымі фор­ма­мі» [198]. Да пазародавых форм В. Ха­лізеў адносіць нарысы (як зазначае вучоны, у іх увага аў­тара скі­ра­ва­на на знешнюю рэ­аль­насць, што дае падставы лі­та­ра­туразнаўцам ад­но­сіць нарысы да эпа­су; разам з тым падзейнасць і ўлас­на апавядальнасць тут не адыг­ры­ваюць арганізоўваючай ролі, бо дамінуюць апісанні, пад­ма­цаваныя раз­ва­­гамі), літаратуру «плы­ні свядомасці» (у ёй пераважае не апавя­дальная па­дача падзей, а бяс­концыя ланцужкі ўражанняў, успамінаў, душэўных зру­хаў нось­бі­та мовы; прычым усё гэта паўстае ха­а­­тычным, неўпа­рад­ка­ва­ным, і ў вы­ніку свядомасць як бы прысвойвае і па­глынае рэальны свет) і, урэш­це, эсэістыку (яна ўяўляе сабой «ня­зму­ша­на-свабоднае спа­лу­­чэн­не суміруючых паведамленняў аб адзінкавых фак­тах, апісанняў рэ­аль­насці і (што асабліва важна) разважанняў аб ёй. Дум­кі, вы­ка­за­ныя ў эсэ­ісцкай форме, як правіла, не прэтэндуюць на вы­чар­­паль­ную трак­тоўку прадмета, яны дапускаюць магчымасць зусім ін­шых мер­каванняў. Эсэ­істыка мае прыцягненне да сінкрэтызму: уласна мас­­тацкія пачаткі тут лёгка спалучаюцца з публіцыстычнымі і фі­ла­соф­скі­мі» [199]).