Kiedy wybuchło Powstanie Warszawskie ?

1 sierpnia 1944 o godzinie „W”: 17.00.

Powstanie według planow miało rozpocząć się w chwili wkraczania sowieckich wojsk do Warszawy.

Powstanie warszawskie było wystąpieniem zbrojnym w okupowanej przez wojska niemieckie Warszawie zorganizowanym przez

Armię Krajową (zbrojne oddziały podporządkowane Rządowi Polskiemu na emigracji), połączonym z ujawnieniem się i oficjalną

działalnością najwyższych struktur Polskiego Państwa Podziemnego w Kraju.

Od strony militarnej powstanie było wymierzone przeciwko Niemcom, jednak jego głownym celem była proba ratowania

powojennej suwerenności, a być może także niepodległości Polski, poprzez odtworzenie w stolicy Polski legalnych władz

państwowych będących naturalną kontynuacją władz przedwojennych. Miało to uniemożliwić narzucenie Polsce marionetkowych

władz uzależnionych od Związku Radzieckiego, ktorego wojska właśnie zbliżały się do Warszawy.

W Warszawie działał przedstawiciel Rządu w Londynie na Kraj oraz Dowodca Oddziałow Zbrojnych w Kraju.

W czasie walk zburzonych zostało ok. 25% zabudowy miasta (pod koniec wojny ok. 85% miasta leżało w gruzach).

Powstanie trwało 63 dni i chociaż Warszawa legła w ruinach to myśl o obowiązku walki o niepodległą Polskę w każdych, nawet

najbardziej beznadziejnych warunkach do dziś jest żywa.

Polska po 1944 roku. Jałta 1945. Rządy komunistow tzw „Polska Rzeczpospolita Ludowa”

Wkraczając na tereny okupowane przez Niemcow w 1939 roku, sowieci zainstalowali w Lublinie, 22 lipca 1944 roku gotowy

„rząd” prokomunistyczny w postaci „Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego” (PKWN). Oczywiście nie miał nic wspolnego

z uznawanym od wybuchu wojny przez koalicje antyhitlerowska, legalnie istniejącym Rządem RP na Uchodźstwie w Londynie.

W Jałcie w lutym 1945 roku, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone były zmuszone uznać roszczenia sowietow do terytorium na

wschod od rzeki Bug. Armia Czerwona zajęła już w tym czasie te tereny w pogoni za Niemcami. Umowa w Jałcie między Stanami

Zjednoczonymi, Anglia i Związkiem Sowieckim przewidywała przesuniecie granic Polski na zachod kosztem Niemiec. Nowe

granice Polski zostały potwierdzone w Poczdamie w lipcu 1945 bez udziału Polakow. Przesiedlenie ludności niemieckiej z obecnie

zachodniej Polski, tzw „Ziem Odzyskanych” rownież zostało zdecydowane na konferencji Poczdamskiej rownież bez udziału

władz polskich, na mocy decyzji zwycięskich mocarstw kończących II wojnę Światową w Europie.

Tym samym Polska nie niesie prawnie żadnej odpowiedzialności przed Niemcami za ten stan rzeczy.

Potwierdzenie nowych granic Polski z Niemcami przewidziane było traktatem pokojowym. Do ostatecznego uznania granic na

Odrze i Nysie Łużyckiej przez Niemcy doszło dopiero rok po zjednoczeniu Niemiec w styczniu 1992 roku.

„ Jałta ” w Polsce jest synonimem zdrady aliantow i prawie pięćdziesięcio letniego podziału Europy na strefę wpływow sowieckich

i wolny świat zachodni.

Terror stalinowski a potem sowiecki w PRL-u zmieniał natężenie, lecz pierwszoplanowym hamulcem w dążeniach do odzyskania

niepodległości Polski była obawa społeczeństwa o zbrojną interwencję wojsk sowieckich, w tym stacjonującej w Polsce tzw.

Połnocnej Grupie Wojsk, liczących do 400 000 żołnierzy, tzn w liczebności porownywalnej ze stanem armii hitlerowskiej

stacjonującej w Polsce czasie II wojny.

Niepokoje społeczne objawiające się paleniem Komitetow partii pro-sowieckiej „PZPR”, i atakami na znienawidzoną „milicję”

miały miejsce co kilka lat: w 1956 (Poznań), w 1968 (Warszawa), w 1970 (Gdańsk, Szczecin i reszta Wybrzeża), w 1976 (Radom,

Ursus) w 1980 (Gdańsk i cała Polska. Powstanie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”)